Enriqueta Ochoa, de mystieke dichter die de eeuwigheid deelde

30 september 2019 om 13:47 uur.


Enriqueta Ochoa, de mystieke dichter die de eeuwigheid deelde


Ze zeggen dat er aspecten zijn die men in de aderen draagt. Dat was het geval Enriqueta Ochoa, die om negen uur begon te schrijven.

Zijn poëzie werd gedreven door religie, dromen, menselijke sensaties, mystiek en dood.

Hoewel ze ook een vraatzuchtige lezer was van hoeveel tekst ze vooraan had, vooral van de klassieke literatuur.

Zijn geschriften waren intiem en met een gedefinieerde stijl, een betrouwbaar voorbeeld dat kunst in staat is om de diepste pijn te sublimeren.

Zonder twijfel een uitzonderlijke vrouw die eruit sprong schrijver, journalist en leraar.

Religieus en mystiek 

 

Hij is geboren Mei 2 1928In Torreón, Coahuila, had hij vijf broers en zijn vader was een vrij man, in verschillende opzichten.

Hierdoor liet hij zijn zes kinderen leven zonder enige religie, totdat zij hun eigen beslissing namen. 

Dat is hoe Enriqueta al in de adolescentie besloot om het katholicisme te accepteren, hoewel ze altijd haar neiging tot het esoterische handhaafde.

Ze had een bevoorrechte opleiding, haar privéleraren instrueerden haar Frans, Engels, muziek, literatuur en poëzie.

Onder zijn vrienden werden geteld Rosario Castellanos, Jaime Sabines, Dolores Castro, Pedro Coronel, Dámaso Alonso en Gabriela Mistral.

Hij huwde de diplomaat François Toussaint met wie hij een dochter Marianne had, die ook in brieven werkt.

Hij gaf les op verschillende locaties, waaronder de National Autonomous University of Mexico.

En hij noemde "bijna lawine van de dood" de nabije dood in de tijd van zijn moeder en vader.

Later zou de zelfmoord van zijn zus en de dood als gevolg van complicaties van alcoholisme van zijn broer komen.

Onder zijn boeken zijn De woestijn aan je zijde, de hymnes van de blinden, de aardse maagden y Aanvallen op geheugen.

Ochoa sprak over het bestaan ​​van een mysteriebron, die alleen toegankelijk is voor de mysticus en de dichter.

De 1 van 2008 in december stierf en hij vroeg dat zijn as tussen de jacaranda's lag die hij zo leuk vond.

Eeuwigheid schommelt, golft, wijd open zijn windjas; in de ruimte van zijn prachtige boezem een constellatie van opgehoopt licht.

Fragment van de eeuwigheid van het gedicht