’n Feministiese kunstenaar wat nie in die strik van skouspel trap nie, is Miriam Cahn, wat in 1949 gebore is en uit die hand van hierdie pioniers met 'n ander metode.
Hy staan uit juis omdat hy nooit in die versoeking gekom het om eksplisiete standpunte gelyk te stel met 'n estetika van die eksplisiete nie, om politieke provokasie te koppel aan uitdagende selfblootstelling.
Miriam is bowenal 'n figuratiewe skilder maar van die begin af het sy haar artistieke projek en haar pikturale uitdrukking met ander verkennende prosesse, soos performance of installasie, geassosieer.
Miriam Cahn, WAS MICH ANSCHAUT, 1.11.2019, 200 x 190 cm, 2019. Fuente: Kunskritiek
Na sy opleiding by die Gewerbeschule de Basel, waar hy tussen 1968 en 1973 grafiese kunsklasse geneem het, het in 1979 bekendheid verwerf met 'n artistieke aksie wat bestaan het uit die plasing van muurskilderye langs 'n snelwegbrug.
In 1981, die kunshistorikus en museumkurator Jean Christophe Ammann haar genooi om deel te neem aan 'n groepuitstalling by die Kunsgallery de Basel, en twee jaar later, na sy eerste individuele uitstalling. In 1984 het hy sy land by die Venesiese Biënnale verteenwoordig, en sedertdien ken sy werk geen perke nie.
In Miriam se werk kan jy die invloed van die feministiese bewegings en denke van die 70's en later 80's sien. Sy het veral vanaf die begin van haar artistieke loopbaan haar eie liggaam in haar werk betrek, skildery op die vloer , op die vloer van haar ateljee, soms naak of geblinddoek, om die invloed van die gees in die kreatiewe proses te verminder.
Vir haar, enige voorgestelde liggaam straal verder as sy fisiese toestand, of dit nou mans en vroue is, of diere en plantegroei. Selfs 'n huis kan beliggaam word danksy sy kwas, bewoon word, soos die fragment van 'n liggaam, of die vroulike geslagsdele: hulle word almal bewoon deur 'n krag wat tegelyk fisies en verstandelik, sensueel en emosioneel is.
Miriam plaas die liggaam en sy uitdrukking in 'n aura van diep emosionele en subjektiewe kleure. Dikwels helder, word hierdie kleure emosies. Uit die diepte van sy doeke, of uit die houe van sy houtskool, bring hy dit wat begrawe is aan die lig: verborge geheime en verbode sensasies.
Sy werk roep liggaamlike begeerte op, net soveel as die geweld wat deur liggame gely word.
Van die 1970's tot die middel-1990's het Miriam skilderkuns verwerp as 'n daad van feministiese weerstand teen die minimalistiese, abstrakte, manlike Zeitgeist van die Westerse kunswêreld, en dit as 'n verlengstuk van haarself voorgestel.
Sedertdien ondersoek die kunstenaar wat sy glo die aangebore verraad, brutaliteit en skoonheid van die menslike toestand is, altyd in reaksie op huidige gebeure en met 'n sterk progressiewe buiging.
Die beelde van Cahn, wat die kwas op die ouderdom van 45 opgeneem het. hulle dompel die kyker in nagmerrieagtige droomlandskappe wat die geweld oproep wat op menslike en liggaamlike vlak gevoel word as gevolg van globale politiek, oorlog en onderdrukking.
Aan die einde van dit alles spreek die werke van Cahn, wat op 73-jarige ouderdom steeds werk en uitstal, krisisse en tragedies aan soos die Persiese Golfoorlog, die #MeToo-beweging, die aanvalle op die Wêreldhandelsentrum en die Joego-Slawiese Oorloë op 'n geheimsinnige manier en onskouspelagtig.
Sy verhef nie die trauma of die teken van deug nie, eerder laat sy dubbelsinnigheid en emosionele merke die voortou neem.
